Acts 14 -- "they serve me tea."

What is it about Paul and his message that stirred up such strong feelings? No one seemed to be neutral where he was concerned. And the longer he preached, the more intense the feelings grew:

Act 14:4 Kent halkı ikiye bölündü. Bazıları Yahudiler'in, bazıları da elçilerin tarafını tuttu.
Act 14:5 Yahudiler'le öteki uluslardan olanlar ve bunların yöneticileri, elçileri hırpalayıp taşa tutmak için düzen kurdular.

The city is divided into two parties. To defuse the tensions, the Christians send Paul out of town. He preaches again, works a few miracles, and irritates the Jews again.

Act 14:19 Ne var ki, Antakya ve Konya'dan gelen bazı Yahudiler, halkı kendi taraflarına çekerek Pavlus'u taşladılar; onu ölmüş sanarak kentin dışına sürüklediler.
Act 14:20 Ama öğrenciler çevresinde toplanınca Pavlus ayağa kalkıp kente döndü. Ertesi gün Barnaba'yla birlikte Derbe'ye gitti.

An Australian bishop once said, "Wherever Paul went, they had a riot. Wherever I go, they serve me tea."

What was it about Paul that triggered such powerful antipathy? And profound loyalty?