If you look at the New Hampshire edition of the US quarter, it celebrates a natural formation in a granite cliff that resembles, from certain angles, a human face. Nathaniel Hawethorne's short story The Great Stone Face uses this landmark to craft a moving parable about how we become what we behold. The French have a saying, that everyone over the age of 50 is responsible for his or her own face. Avarice, lust, resentment, and cruelty all engrave their lines upon us. So, too, do generosity, joy, and benevolence.
Jesus bore the imprint of his time spent in God's presence. This did not always sit well with his audience:
- Joh 5:16 Şabat Günü böyle şeyler yaptığı için İsa'ya zulmetmeye başladılar.
Joh 5:17 Ama İsa onlara şu karşılığı verdi: "Babam hâlâ çalışmaktadır, ben de çalışıyorum."
Joh 5:18 İşte bu nedenle Yahudi yetkililer O'nu öldürmek için daha çok gayret ettiler. Çünkü yalnız Şabat Günü düzenini bozmakla kalmamış, Tanrı'nın kendi Babası olduğunu söyleyerek kendisini Tanrı'ya eşit kılmıştı.
Joh 5:19 İsa Yahudi yetkililere şöyle karşılık verdi: "Size doğrusunu söyleyeyim, Oğul, Baba'nın yaptıklarını görmedikçe kendiliğinden bir şey yapamaz. Baba ne yaparsa Oğul da aynı şeyi yapar.
Joh 5:20 Çünkü Baba Oğul'u sever ve yaptıklarının hepsini O'na gösterir. Şaşasınız diye O'na bunlardan daha büyük işler de gösterecektir.
Joh 5:21 Baba nasıl ölüleri diriltip onlara yaşam veriyorsa, Oğul da dilediği kimselere yaşam verir.
Jesus spent time watching God, the Creator. He became like what he beheld. What he saw the Father doing, he did.
I pin my hopes on the one Jesus called "Father" for the energy and creativity I need, today, for the tasks before me.
No comments:
Post a Comment